الگوی مسکن در توسعه اصفهان

مسکن به عنوان محل سکونت وآسایش یکی از نیاز های اولیه بشر و ازنخستین مسائلی است که انسان ها همواره در تلاش برای یافتن پاسخی مناسب و معقول برای آن هستند. مسئله مسکن یکی از مسائل حاد کشور های در حال توسعه است، افزایش شتابان جمعیت شهرنشین از یکسو و فقدان منابع کافی و ضعف مدیریت، نداشتن برنامه ریزی جامع مسکن و غیره ،از سوی دیگر تامین سر پناه در این کشور ها را به شکل غامض و چند بعدی در آورده است بدین منظور کوششهای فراوان در ساختن واحدهای مسکونی وتوسعه مجتمع های مسکونی، صورت گرفته، اما، واحد های مسکونی ساخته شده، پاسخگوی نیاز های فیزیکی و روحی ساکنان نیست و بازار مسکن با آشفتگی های فراوان خود، هر روز آسیب های فراوانی را بر جسم و روح انسان معاصر میگزارد ، می توان گفت مصیبت واقعی سکونت که دلیل بی سرپناهی انسان معاصر است هنوز به درستی درک نشده است. انسان امروزی شناختی از مفهوم و آیین سکونت ندارد .مسکن باید محلی برای آسایش انسان در ابعاد عینی و ذهنی باشد ، جایی که تن و جان انسان در آن آرام گیرد. از این منظر توجه ویژه به مسئله مسکن، با نگاهی نو و کشف الگو هایی که معماران و سایر گروه های مرتبط با امر ساخت مسکن را از آشفتگی کنونی رها کرده، و نیاز سکونت انسان معاصر را از جنبه های مختلف بر آورد، به شدت حس می شود. این الگوها جهت استفاده باید زنده باشند و برای زنده بودن و داشتن کارایی نباید محدود کننده باشند و به مانند قواعد زبان عمل کنند یعنی پایه ساخت جملات گوناگون و مورد نیاز را فراهم کنند. در این پژوهش ابتدا به خانه به طور عام،پرداخته ایم که شامل عرصه شناخت تاریخی، مفاهیم خانه و سکونت ،انواع و الگوهای سکونت است، و سپس،هویت و خصوصیات شهروند ایرانی اصفهانی را بررسی می کنیم. همچنین به مطالعاتی درباره «طراحی الگوی خانه»، شامل، نیاز، ضرورت و امکان الگو و چگونگی کشف آن پرداخته ایم. در این مسیر با نگاهی به نیاز ها و ویژگی های اقلیمی و فرهنگی خانه های معاصر قدم در راه کشف الگو می گزاریم وبا کمک داده های بدست آمده به جستجوی یافتن الگوی زنده هستیم. در این راستا به آسایش تن و جان یعنی نیاز های مادی و معنوی ساکنان خانه توجه ویژه داشته ایم.